Kolonizacja józefińska była przedsięwzięciem osadniczym realizowanym w latach 1781–1789 z inicjatywy cesarza Józefa II Habsburga. Dotyczyła głównie Galicji oraz innych peryferyjnych obszarów monarchii habsburskiej. Jej celem było zwiększenie liczby lojalnych poddanych, zagospodarowanie słabo rozwiniętych terenów oraz upowszechnienie nowoczesnych metod rolniczych.
Proces obejmował sprowadzanie niemieckojęzycznych kolonistów, głównie katolików i protestantów z Palatynatu, Wirtembergii, Hesji i Mozeli. Osadnicy otrzymywali ziemię, pomoc materialną, zwolnienia podatkowe oraz swobodę wyznania. Nowe kolonie budowano według regularnych planów urbanistycznych, z centralnym placem, kościołem i szkołą.
